មុខរបរផលិតហូលនៅតាមផ្ទះ ជួយស្ត្រីមិនឱ្យធ្វើចំណាកស្រុកស្វែករកប្រាក់ចំណូល
 |
| យុវសិស្សថ្នាក់ទី១០ ញឿន ធីតា ឆ្លៀតពេលរកប្រាក់តាមរយៈការចងគាធសំពត់ហូលក្នុងកំឡុងវិបត្តិខូវីត។ ២២សីហា២០២០ (សាញ់ ប៊ុនហឿន) |
យុវនារីៗដែលពេញកម្លាំង និងទំនេរពីកិច្ចការផ្ទះ បានយកសរសៃសូត្រពីឈ្មួញ មកច្នៃបង្កើតឱ្យទៅជាហូល។ ការផលិតហូលជាមុខរបរមួយ មិនតម្រូវឱ្យអ្នកផលិតទៅបម្រើការងារនៅទីតាំងណាមួយនោះទេ គឺពួកគេគ្រាន់តែនៅតាមផ្ទះ ចាំទទួលយកសរសៃសូត្រពីថៅកែ រួចច្នៃបង្កើតឱ្យទៅជាហូល។ កិច្ចការនេះឃើញគេនិយមនាំគ្នាធ្វើច្រើនក្នុង ឃុំត្នោត ស្រុកបាទី ខេត្តតាកែវ។
យុវតី វណ្ណេ សូនី ដែលបានបញ្ចប់មធ្យមសិក្សាទុតិយភូមិពីរឆ្នាំកន្លងមកហើយនោះ បានចាប់យកការផលិតហូលនៅផ្ទះ។ កំពុងចងគាធលើសរសៃសូត្រយ៉ាងញ៉ាប់ដៃ វណ្ណេ សូនី រៀបរាប់ថារូបរាងក្បាច់ប្លែកៗគ្នាលើហូលនីមួយៗ គឺឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលដែលនាងកំពុងចងគាធជាកងៗលើបន្តុំនៃសរសៃសូត្រនេះហើយ។ យុវតីរូបនេះបន្តថា ចងគាធមួយក្បិនឱ្យបានរួចរាល់ នាងនឹងទទួលបាន ថ្លៃកម្លាំងពលកម្ម៣៥,០០០រៀល ដោយប្រើពេលអស់ពីរថ្ងៃ ហើយមួយថ្ងៃប្រហែងជា៨ម៉ោង។កញ្ញា វណ្ណេ សូនី ៖ “មួយក្បិននេះ ខ្ញុំគៀតពីរថ្ងៃ ហើយពេលយើងធ្វើរួច ថៅកែគេមកដើរប្រមូល គេឱ្យ៣៥,០០០(រៀល)។ ខ្លាចតែយើងខ្ជិលទេ បើមិនខ្ជិលទេ ពេលធ្វើរួចមួយគេយកមកឱ្យមួយទៀត”។
គ្រាន់តែប្រើកូនកាំបិតមួយប៉ុណ្ណោះដែលជាសម្ភារៈផ្ទាល់ខ្លួនទុកសម្រាប់កាត់ខ្សែពេលចងគាធ ចំណែកឯសម្ភារៈនិងវត្ថុធាតុដើមជារបស់ឈ្មួយទាំងអស់ អ្នកចងគាធ គ្រាន់តែនៅតាមផ្ទះរៀងៗខ្លួនក៏អាចរកបានចំណូលបាន៥០ម៉ឺនរៀល ទៅ៨០ម៉ឺនរៀលក្នុងមួយខែ។
កញ្ញា ញឿន ធីតា យុវតីម្នាក់ទៀតដែលសព្វថ្ងៃនាងកំពុងសិស្សានៅថ្នាក់ទី១០ នាងចំណាយពេលបីថ្ងៃ និងទទួលបានប្រាក់៥០,០០០រៀលក្នុងមួយក្បិន។ ប្រាក់ចំណូលរបស់នាង ជួយឱ្យខ្លួននាងមានប្រាក់ចាយវាយដោយខ្លួនឯងចំពោះការសិក្សា និងជួយសម្រួលដល់បន្ទុកគ្រួសារមកលើរូបនាង។
កញ្ញា ញឿន ធីតា៖ “ពេលខ្ញុំអត់រៀន ខ្ញុំគាធហូលហ្នឹង ខ្ញុំធ្វើតែពេលទំនេរទេ។ ខ្ញុំចាយលុយបានមកពីគៀតហ្នឹង ហើយជួយទិញម្ហូបម៉ែខ្ញុំខ្លះ”។
អ្នកស្រី ជឹម ស្រីពៅ ជាអ្នកតម្បាញម្នាក់ដែរ អ្នកស្រីបានផ្តុំសរសៃរសូត្រនីមួយនៅលើថ្នាលកីឱ្យចេញទៅជាសំពត់ហូល បានប្រើពេលយូរជាងគេ ប៉ុន្តែក៏ទទួលបានថ្លៃកម្លាំងពលកម្មច្រើនជាងគេផងដែរ។ មានកូនតូចនៅផ្ទះ និងមានប្តីជាអ្នកធ្វើសំណង់នៅខាងក្រៅផ្ទះ អ្នកស្រីមិន មិនអាចចាកចោលផ្ទះទៅធ្វើការនៅទីឆ្ងាយនោះទេ ហើយការតម្បាញរបស់អ្នកស្រីឱ្យបានប្រាក់ចំណូលជួយបន្ថែមដល់គ្រួសារផងដែរ។
អ្នកស្រី ជឹម ស្រីពៅ៖ “អាហ្នឹងខ្ញុំតម្បាញ មួយក្បិននេះ៨ថ្ងៃទើបហើយ។ ឥលូវវាថោក ព្រោះអាខូវីតស្អីហ្នឹង បានតែ១៧០,០០០រៀលទេ ពីមុនមួយក្បិនអញ្ចឹងបាន ២០០,០០០រៀល”។
អ្នកស្រី ឃឹន ចាន់ធូ ជាឈ្នួយម្នាក់នៅក្នុងភូមិឈើទាលឃុំត្នោត អ្នកស្រីប្រាប់ថាមានឈ្មួញច្រើនក្នុងឃុំត្នោត គ្រាន់តែក្នុងភូមិឈើទាលមានឈ្មួញប្រហែល៦នាក់ទៅហើយ។ អ្នកស្រីបន្ថែមថា ដើម្បីបានសំពត់ហូលនេះ អ្នកស្រីត្រូវទៅទិញសរសៃសូត្រពីភ្នំពេញ រួចយកមកធ្វើ១០ជំហានទើបបានចេញជាសំពត់មួយក្បិន ដោយអ្នកទទួលការងារយកទៅធ្វើ អាចធ្វើតាមជំនាញរៀងខ្លួន ហើយសម្ភារៈអ្នកស្រីជាអ្នកផ្តល់ឱ្យទាំងស្រុង។
អ្នកស្រី ឃឹន ចាន់ធូ៖ “(ផ្តល់ឱ្យ) មានឆ្នឹងគាធ ខ្សែជ័រ ថង់ចងគាធ គេមានតែដៃចងឱ្យយើងទេ។ ខាងតម្បាញមានសព្វមុខហ្នឹងអូន (ផ្តល់) តាំងពីត្រត្បាញ សម្ភារៈយើងទាំងអស់ ម្សៅសិតត្បាញក៏ជារបស់យើងដែរ។
តើតាមអ្នកស្រី ឃឹន ចាន់ធូ គាត់ចំណាយប្រហែល២០០ដុល្លា សម្រាប់កម្លាំងពលកម្មក្នុង១នាក់ ហើយអ្នកទទួលការងារពីគាត់មានប្រហែលជា២០នាក់ ដែលទិន្នន័យនេះអាចឱ្យអ្នកស្រីចំណាយប្រមាណជិត៤,០០០ដុល្លាក្នុងមួយខែសម្រាប់អ្នកផលិតក្នុងភូមិ។
ដោយ៖ សាញ់ ប៊ុនហឿន
Comments
Post a Comment