សោកនាថកម្មគុកឥតជញ្ជាំងនៅសម័យប៉ុលពត
អត្ថបទដោយ ៖ ជួប ស្រីរ័ត្ន, សៅ សុខអេង, យន់ លាភ,ហៀង រ័ត្ន
កំពង់ចាម៖ វត្តអារាមគឺជាទីសក្ការបូជាដែលពុទ្ធសាសនិកតែងតែគោរពប្រតិបត្តិ និងមានជំនឿយ៉ាងម៉ុតមាំតាំងពីបុរាណមក មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះវត្តអារាមក៏ជាកន្លែងសម្រាប់អប់រំទូន្មានប្រៀនប្រដៅមនុស្សឲ្យប្រព្រឹត្តិនូវសេក្ដីល្អត្រឹមត្រូវតាមគន្លងព្រះពុទ្ធសាសនាផងដែរ។ មួយវិញទៀតវត្តអារាមត្រូវបានប្រជាជនដែលមានជំនឿលើព្រះពុទ្ធសាសនាចាត់ទុកជាទីកន្លែងស្ងប់សុខ និងសន្តិភាពបំផុតសម្រាប់អប់រំផ្លូវចិត្តរបស់មនុស្ស។
ប៉ុន្តែបើយើងក្រឡេកមើលអតីតកាលកាលពីជាង៣០ឆ្នាំមុនឯណោះវិញ វត្តអារាមដែលមានឈ្មោះថា វត្តជេត ពន់ ឬហៅវត្តត្រី គឺធ្លាប់តែជាកន្លែងជ្រះថ្លាសម្រាប់ប្រជាជនក្នុងការធ្វើបុណ្យទាន ប៉ុន្តែបែជាត្រូវទទួលរងនូវការបំផ្លិចបំផ្លាញ និងប្រែក្លាយជាកន្លែងសម្លាប់មនុស្សយ៉ាងគួរឲ្យតក់ស្លុតទៅវិញ។ នៅទីនេះ វត្តជេតពន់ ឬហៅវត្តត្រីស្ថិតក្នុងស្រុកកងមាស ខេត្តកំពង់ចាម ដែលវត្តនេះពីមុនមកធ្លាប់ជាទីកន្លែងពិឃាទយ៉ាងសាហាវបំផុតកាលពីរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ។
ទីធ្លាក្នុងវត្តភាគច្រើនគឺជាទីរណ្ដៅកប់សពរបស់ជនរងគ្រោះដែលត្រូវបានពួកប៉ុលពតធ្វើទារុណកម្ម និងកាប់សម្លាប់យ៉ាងរង្គាល ហើយបំណែកឆ្អឹងជាច្រើនត្រូវបានព្រះសង្ឃនិងប្រជាជននៅទីនោះប្រមូលលាងសម្អាត និងយកមកតម្កល់ទុកក្នុង"វិមានសាកសពប្រជាជន” នៅក្នុងវត្តជេតពន់នេះ។
បើតាមលោកយាយ ទុយ ណៃ អាយុ៧៥ឆ្នាំ ជាដូនជីនៅវត្តជេតពន់មានប្រសាសន៍ថា «កុដិចាស់នោះជាកន្លែងគុកវា ក៏នៅទីនឹង កន្លែងសម្លាប់មនុស្សក៏នៅទីនឹង ហើយបើក្មេងៗវិញ ចៅអើយចាប់ជើងបោកនឹងជញ្ជាំងបោះចូលរណ្ដៅ ហ៊ឺ! វត្តនេះវេទនាណាស់កម្សត់នោះមហាកំសត់ហើយ»។
លោកយាយបានបន្តទៀតថា៖ «កន្លែងដែលយើងអង្គុយហ្នឹងសុទ្ធតែជារណ្ដៅខ្មោចហើយ ខ្លះគេប្រមូលបានក៏យកទៅទុកទៅ ខ្លះក៏កប់ចោលទៅព្រោះវាច្រើនពេក»។
ចំណែកឯលោក តាជួន អ៊ីម
អាយុ៨៦ឆ្នាំអាចារ្យវត្តជេតពន់មានប្រសាសន៍ថា “ក្នុងឆ្នាំ៧៦៧៧ ជំនាន់ប៉ុលពតវត្តនេះជាទីរណ្ដៅកប់ ជាគុកឥតជញ្ជាំងតែគ្មានអ្នកណារត់ចេញរួចទេ ហើយក្នុងពេលហ្នឹងវាវៃអស់ហើយខ្ទេចវិហារខ្ទេចអីគ្មានសល់ទេ”។
បើយោងតាមព្រះតេជគុណ អ៊ុន
តាប់ ព្រះជន៦៤ព្រះវស្សាមានសង្ឃដីកាថា “ការសម្លាប់មនុស្សកាលជំនាន់ប៉ុលពតនៅក្នុងវត្តនេះពិតជាមានពិតប្រាកដមែន ព្រោះមានកុដិធំមួយជាសាក្សី កាលពីជំនាន់នោះវត្តនេះស្ងាត់ណាស់ ហើយគេប្រមូលប្រជាជនដែលត្រូវវៃចោលយកមកទុកនៅទីនេះ ហើយពេលយប់ឡើងគេយកទៅវៃចោល”។
គួរម្លឹកថា វត្តជេតពន់ឬវត្តត្រីសាងសង់ឡើងតាំងពីឆ្នាំ១៦៤៣មកម្លេះ ដែលគិតមកទល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះគឺមានអាយុកាលប្រមាណជាង៣០០ឆ្នាំមកហើយ វត្តនេះដំបូងឡើយមានឈ្មោះថា “ឃោតសិតារាម” ប៉ុន្តែដោយសារតែវត្តនេះធ្លាប់ជួបរឿងអកុសលដោយធ្លាប់មានមនុស្សជាច្រើននាក់បានស្លាប់កាលពីជំនាន់ខ្មែរក្រហម ទើបក្រោយឆ្នាំ១៩៧៩ ព្រះសង្ឃក្រោយៗបានមូលមតិគ្នាដូរឈ្មោះវត្តនេះចេញ ដោយប្រែពីឈ្មោះ«វត្តឃោតសិតារាម» មកជាវត្តជេតពន់ហៅវត្តត្រី៕
Comments
Post a Comment